نیکان گلم امروز یکساله میشی...

         

نیکان گلم امروز یکساله میشی...

یکساله که شمع محفل زندگی ما به برکت وجود نازنین تو روشنه

یکساله که خونه ما پر شده از طنین دلنواز صدای زیبای تو

یکساله که ابر و باد و مه خورشید و فلک در نظرمن باشکوه ترند

یکساله که دست سخاوت الهی با تمام قوی بر خانه ما پرتو افکنده

یکساله که وجودنازنین تو باعث خیر و برکت این خونه شده

یکساله که روز و شبم وقف زیبا ترین هدیه خداوندی شده

....  دیکه یه مادر از زندگی چی میخواد ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟                

بزار واست یه خاطره تعریف کنم ...دقیقا یکسال پیش در چنین روزی... 

نیکان گلم امروز یکساله میشی...

یکساله که شمع محفل زندگی ما به برکت وجود نازنین تو روشنه

یکساله که خونه ما پر شده از طنین دلنواز صدای زیبای تو

یکساله که ابر و باد و مه خورشید و فلک در نظرمن باشکوه ترند

یکساله که دست سخاوت الهی با تمام قوی بر خانه ما پرتو افکنده

یکساله که وجودنازنین تو باعث خیر و برکت این خونه شده

یکساله که روز و شبم وقف زیبا ترین هدیه خداوندی شده

....  دیکه یه مادر از زندگی چی میخواد ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

بزار واست یه خاطره تعریف کنم ...دقیقا یکسال پیش در چنین روزی...ساعت 9 صبح من و بابایی همراه دوتا مامان بزرگا و دوتا بابا بزرگا و خاله مهناز رفتیم بیمارستان سعدی مراحل اداری پذیرش تا ساعت 11 صبح طول گشید و دکتری که قرار بود تو را از شکم من بیرون بیاره تا ساعت 12 نیومد...

واما ...توی این 3- 4 ساعت بر من چه گذشت خدا میدونه و من...از یه طرف شوق درآغوش کشیدن تو تمام وجودمو گرفته بود تا حدی که احساس میکردم دیگه توی پوست خودم نمی گنجم....و از طرفی ترس....یه ترس عجیب غریب ...ترسی که تا اون روز تجربه اش نکرده بودم....ترس از مسئولیت..ترس از اینکه آیا میتونم از عهده این امانت الهی بر بیام؟!!!

ترس از اینکه چگونه مادری خواهم بود؟!!

ترس از اینکه چگونه فرزندی قراره به جامعه تحویل بدم؟!

شاید واسه این ترسا کمی زود بود...ولی بهر حال توی وجودم رخنه کرده بود

اما چیزی که تحمل تمام شرایط فیزیکی و روانی را برام آسون میکرد ...وجود تو بود واینکه تا چند لحظه دیگه قراره در آغوشم باشی

بالاخره وارد بخش شدیم و توی یه اتاق با دو همراه (دوتا مامان بزرگا) مستقر شدیم ...که البته  بابایی یه جورایی  سبیل تمام پرسنل مربوطه را چرب کرده بود بنابراین خودش هم اومد توی اتاق و چند تا عکس گرفتیم

نمیدونی از گرسنگی و ضعف داشتم میمردم ...تا اینکه بالا خره لحظه موعود رسید و منو صدا زدند ...وای حالا دیگه تمام اون ترسا جاشو با ترس از بیهوش شدن و جراحی عوض کرده بود...بطوریکه گفتم ...(خدایا این آخرین باره که میام اینجا)...زمانی که پرستار بخش داشت سرم بهم وصل میکرد صدای ملکوتی اذان بلند شد و همون موقع بود که به اون آرامشی رسیدم که میباید میرسیدم و  خوشبختانه زودتر از اونی که فکرشو میکردم بیهوش شدم ...ساعت 12:45 دقیقه ظهر  یعنی دقیقا چند دقیقه بعد از اذان دنیا اومدی

موقع بهوش اومدن درد عجیبی داشتم و از سرما تمام استخونای تنم درد گرفته بود ...و فکر کنم تمام ریکاوری پر شده بود از صدای فریاد من که میگفتم سسسسسسسسسسسررررررررررررد....ددددددددددددددددددددددرررررررررررررررد...سرد ...درد

تا اینکه بالاخره پرسنل بخش بدادم رسیدندو منو به اتاق خودم یعنی اونجایی که تو بقیه منتظرم بودید رسوندند

ومن تقریبا آخرین عضو خانواده بودم که روی ماهتو دیدم

عزیزم نمیدونی چه لحظه باشکوهی بود لحظه در آغوش کشیدن تو ...و با اینکه کاملا بهوش نبودم...ودر یه حالتی شبیه خواب و رویا بسر میبردم لذت این لحظه را فراموش نمیکنم...واز اون باشکوه تر لحظه ای بود که برای اولین بار تو به سینه ام میک زدی و اولین جرعه وجودی منو نوشیدی...

دیگه اشکام اجازه نوشتن بهم نمیدن......

امروز تولد توئه تولد تو نازنینم و قراره منو وتو بابا فرزاد یه جشن تولد کوچولو سه نفری داشته باشیم و روز جمعه هم با حضور خاله ها و مامان بزرگا و بابا بزرگا یه جشن دسته جمعی  بمناسبت تولد تو وتولد من داشته باشیم ...

از خاله های مهربون نیکان تشکر میکنم که با یادگاریهای زیبا شون وبلاگ نیکان عزیزمو پر از عطر گل یاس کردند

واسه خاله شهره هم دعا میکنم که کار ش هرچه زود تر درست بشه ...هرچند که بارفتنش دلم میگیره...آخه بهترین دوستم از پیشم میره...ولی خوشی تو خوشی منم هست شهره جون...هر کجا که هستی موفق باشی ...جای مارو هم خالی کن